Plaatste ik vorige week mijn recensie van Noomi, een Irakees kookboek, deze week is het buurland aan de beurt. Perzië kennen we tegenwoordig immers als Iran. In tegenstelling tot Noomi wordt in Persiana elke dag niet zo veel gebruik gemaakt van exotische ingrediënten. Het is een no-nonsens boek vol met recepten variërend van hapjes tot hoofdgerechten en zoetigheid. Lees mijn volledige recensie op Chicklit.nl door op onderstaande afbeelding te klikken.
De Irakese keuken is bij ons niet heel bekend. Leuk dus dat er nu een kookboek over is. Noomi is een vrolijk boek waarbij je soms wel even zult moeten zoeken voor de juiste ingrediënten. Gelukkig geeft Sara Shawkat wel tips. Lees mijn volledige recensie op Chicklit.nl door te klikken op onderstaande afbeelding:
Één van mijn favoriete wandelgebieden is de Regte Heide, net onder Tilburg. Zeker in Coronatijd kwamen we er veel, maar ook vroeger als kind was het al een natuurgebied dat me erg trok. Wanneer de heide in bloei staat is het er bovendien schitterend foto’s maken. Zowel de flora als fauna is er in grote mate aanwezig. In oktober was ik er voor dag en dauw om een reportage te maken van de aanwezige grafheuvels. Het was een opdracht voor het programma ‘Het perfecte plaatje’ die volgens mij over stilte ging. Niet gewonnen, maar zelf was ik tevreden.
De Regte Heide is gelegen op een ongeveer 1 km brede dekzandrug, die de waterscheiding vormt tussen de Oude Leij (de bovenloop van de Donge) en de Poppelsche Leij. De overgang van de Regte Heide naar het beekdal van de Oude Leij, het Riels Laag, is nauwelijks gestoord. Over een lengte van 3 km grenst dit dal direct aan de Regte Heide, wat een, voor Brabantse begrippen, spectaculair hoogteverschil oplevert. Het betreft hier een zeer zeldzame overgang van hoge, droge en voedselarme heide naar laag, nat en voedselrijk beekdal. Door ontginning, ruilverkaveling en landinrichting zijn dergelijke ‘gradiënten’ of natuurlijke overgangen nog maar op enkele plaatsen in Nederland aanwezig. Niet alleen landschappelijk, ook cultuurhistorisch is de contactzone van groot belang. Vanouds waren dergelijke overgangen de vestigingsplaats voor culturen. Op de rand van de heide, met uitzicht op het Laag, liggen zes grafheuvels uit de Vroege en Midden-Bronstijd (circa 1700 tot 1000 vóór Christus), wat wijst op een nederzetting (hutten, akkertjes) uit die tijd. Voor de eerste keer zijn de grafheuvels opgegraven in 1935. Daarbij kwamen grafgiften aan het licht als strijdbijlen, polsbeschermers, stenen dolken, knopen en kralen. De navolgende restauratie maakte de heuvels aanzienlijk hoger. Daarna raakten ze overwoekerd door struikgewas. Door ruiters, wandelaars en motorcrossers erodeerden ze bovendien. Daarom volgde in 1980 opnieuw een restauratie: struiken werden verwijderd, de heuvels werden opnieuw gemodelleerd en rond vijf van hen werd een nieuwe palenkrans aangebracht. (Eén kent een ringwal met vóórliggende, droge sloot.) Aan verkleuringen in de bodem is af te lezen dat de palen er ook oorspronkelijk gestaan hebben.
Mijn boekenkast bevat zo’n 15 kookboeken over de barbecue. Dat varieert van enorme stukken vlees tot aan ‘Lekker vegetarisch op de barbecue’. In mijn tuin stond jarenlang een grote betonnen barbecue, maar die werd twee jaar geleden ingeruild voor The Bastard, een kamado-barbecue. Die bestonden nog niet in 1973. Ik kan me de eerste keer dat wij thuis barbecueden ook niet herinneren. Vaag zie ik mijn vader wel in de weer met een Hibachi-barbecue en hamburgers en worsten. Even vaak aten we denk ik vleesfondue. Het in 1973 bij Van Dishoeck verschenen boekje ‘Fondue en Barbecue’ van Els van Limburgh en Kathinka de Monchy vermeldt dan ook op de achterkant dat ‘het eten van fondue en het houden van een barbecue genoegens zijn die ‘in’ zijn. Met uitzondering van kaasfondue en misschien een chocoladefondue denk ik dat de fondue wel een beetje naar de achtergrond is verdwenen, of het moet de in opkomst zijnde Aziatische hotpot zijn. Het proberen zeker waard.
De barbecue is echter nooit meer weg gegaan en bovendien is er tegenwoordig een keur aan modellen, allemaal met hun eigen specifieke eigenschappen. Het boekje is dan ook behoorlijk achterhaald. We zouden het nu ook niet meer durven opschrijven: ‘De mannen houden zich meestal bezig met het roosteren, terwijl de vrouwen voor de sausen zorgen’. Voor houtskool moest je best naar de kolenboer en aanmaken deed je in 1973 met spiritus.
Qua recepten is het boekje ook niet heel relevant. Hoe we een worstje of een karbonaadje moeten grillen weten we wel Een recept dat er op het oog leuk uitziet is dat van de prairie-barbecuesaus. Dat krijgen jullie van me:
Ingrediënten
½ liter water
1 tl zout
1 tl chilipoeder
1 tl selderijzout
2 el bruine suiker
1 el azijn
2 el worcestershiresaus
½ liter tomatenketchup
paar druppels tabasco
Bereiding
Doe alle ingrediënten tezamen in een pan en breng aan de kook. Laat de saus gedurende een half uur zachtjes doorkoken. Ter variatie kunt u nog een zeer fijngehakte ui en een teentje knoflook, eveneens fijngehakt en tezamen in wat boter gefruit, toevoegen.
Een verrassend kookboek met verrassende combinaties van Andy Baraghani. Een chef met een Iraanse achtergrond die je vooral wil laten experimenteren. Klik op de afbeelding voor mijn volledige recensie op Chicklit.nl.
Naast mijn blog hetetenisklaar.com begon ik in 2013 nog een andere blog: De mooiste plekjes van Midden-Brabant. Daar ben ik fanatiek mee begonnen, maar het bloedde toch redelijk snel dood. Vanaf nu ga ik deze blog langzaam overhevelen naar hetetenisklaar.com. Een nieuwe rubriek dus! In eerste instantie maak ik gebruik van mijn oude blog, maar er zijn nogal wat updates nodig wanneer ik ze nu lees en bekijk. Het is meteen een mooie gelegenheid om mijn fotocamera wat vaker ter hand te nemen. Overigens zal ik deze rubriek afwisselen met de vakantieverhalen op zondag.
Zo één keer per jaar stappen we in de auto voor een bezoekje aan de Abdij van Postel. Helemaal in het zuiden van Midden-Brabant en dan nét over de grens. Ik herinner me dat ik daar als kind al kwam. Misschien dat het daarom zo trekt.
De Abdij van Postel is een Norbertijnen abdij in de gemeente Mol. In 1138 werd er vanuit Floreffe een priorij gesticht en in 1618 verkreeg Postel de status van abdij. De kerk is gebouwd in Rijnlandse Romaanse stijl en dateert uit het einde van de twaalfde eeuw. In latere tijden is de kerk meerdere malen verbouwd en kreeg ze ook kenmerken van de gotische en barokke stijlen. De Norbertijnen die men vanwege hun witte pij ook ‘witheren’ noemt, dragen gastvrijheid hoog in het vaandel. Ze doen aan bosbouw, landbouw en veeteelt. Om in hun eigen onderhoud te voorzien brouwden ze bier en maken ze kaas. Ondertussen is dit uitgegroeid tot een ambachtelijke industrie waar toeristen maar al te graag op afkomen.
Wij komen er vooral voor een kort wandelingetje door de tuin, inclusief kruidentuin en door de bossen rondom. Daarna is het al snel tijd voor een terrasje waar die heerlijke pinten worden geschonken. Voor het naar huis gaan is een bezoekje aan de ‘frietstraat’ een goede traditie. Daar vinden we toch al gauw zo’n 6 frietkotten naast elkaar die het allemaal even druk hebben. De allerlaatste stop is de abdijwinkel waar onder andere kaas, bier en geneeskrachtige kruidensmeersels worden verkocht.
Pas in juli 2022 werd Borsjtsj door UNESCO erkend als oorspronkelijk Oekraïens gerecht. Een bijzonder moment omdat Oekraïne op dat moment wordt aangevallen door Rusland met als één van de doelen, zo lijkt het, het vernietigen van de Oekraïense cultuur.
Mijn recept van Borsjtsj is uit 1987 en komt uit één van de ordners ‘Alles over koken’ van Lekturama. Moeilijk is het niet, maar de kooktijd is wel 3 uur en de ingrediëntenlijst is behoorlijk. Op tijd beginnen dus.
Deze keer een niet al te moeilijk recept waarvan ik eigenlijk niet weet hoe oud het is. Niet heel oud, schat ik. Het is een recept uit de Telegraaf en is van de inmiddels gepensioneerde Felix Wilbrink. Door de appel en de cider denk ik meteen aan mijn vakantie in Normandië. Dat ik het opneem is meer een beetje uit nostalgie én uit protest. Dat het recept van Felix zelf is, is daarbij belangrijk. De meeste recepten in de rubriek ‘Recept van de dag’ waren óf van Felix zelf óf hij deed een oproep aan zijn lezers om recepten in te sturen die een bepaald thema hadden. Daar vulde hij dan de week mee. Thema’s zijn er immers genoeg te verzinnen. Stamppotten in de winter, salades in de zomer of feestgerechten met kerst. Vandaag de dag bestaat de rubriek ‘Recept van de dag’ nog steeds. Sinds het afscheid van Felix wordt deze rubriek geschreven door Reza Bakhtali. Helaas is de rubriek veranderd. Geen oproepen meer om recepten in te sturen en bijna geen eigen recepten des schrijvers. Reza Bakhtali plaatst zo goed als dagelijks een recept uit een kookboek dat hij waarschijnlijk ooit door de uitgever toegestuurd heeft gekregen. Bij dat recept verzint hij dan een inleidend praatje. Interactie met de lezers, zoals vaak bij Felix, is er niet meer. Uitermate jammer en ik roep Reza Bakhtali en de Telegraaf dan ook op om niet meer te citeren uit andermans werk, maar om zelf én met je lezers aan de slag te gaan. Neem een voorbeeld aan onder andere Onno Kleijn in de Volkskrant of Joke Boon in Trouw! Kan je het niet alleen? Foodbloggers en lezers genoeg die met je mee willen doen en dat is direct al veel beter dan recepten kopiëren!
Varkenshaasjes met appel
Lees verderToen dit boek op de deurmat viel herinnerde ik mijn eerdere kookboeken over wokken. Die vielen me zowaar niet mee. Toch gaf ik jullie afgelopen vrijdag een recept uit één van die kookboeken. Dat recept was weinig creatief, maar het werd wel bereid volgens de wokklok die Jeremy Pang in dit boek introduceert en die hij gebruikt in zijn Jeremy Pang’s school of wok! Een handig hulpmiddel wanneer je gaat wokken. Lees mijn volledige recensie door op onderstaande link te klikken.
Misschien zullen jullie het van mij niet helemaal verwachten, toch wil ik er even bij stil staan. Zeker ook omdat steeds meer mensen besluiten om vegetariër, veganist of op zijn minst flexitariër te worden. Zoals jullie in mijn overzicht van gerecenseerde kookboeken kunnen zien verschijnen er ook steeds meer vegan kookboeken. Mijn favorieten zijn Veg van Jamie Oliver, Evergreen van Mikkel Karstad, de Vegabijbel van Isabel Boerdam en Ode aan groenten van Alice Zaslavsky, al is laatstgenoemde niet volledig vegetarisch. Ook wij zijn geneigd dagjes zonder vlees in onze eetgewoonte op te nemen. Goede boeken dragen er zeker toe bij dat het gemakkelijker wordt en de LekkerVega RestaurantWeek is een goede reden om ook eens te zien hoe de horeca de vraag naar vegan beantwoordt.
De imposante markt in Sarlat-la-Canéda kwam al vaker voorbij in mijn blogs. Waarschijnlijk omdat iedere keer dat ik er kom ik verbaasd ben over de omvang en over de hoeveelheid aan heerlijke streekproducten. Behalve streekproducten is er kleding, groente en fruit en veel verse kant-en-klaar maaltijden als paella, chili con carne en salades. Ook de markthal met zijn enorme deuren is tijdens de markt geopend, zoals iedere ochtend overigens. Mijn oogst was ook dit jaar weer goed: onder andere confit de canard, rillettes pur porc, confiture, worsten, kaas, notenolie en cassoulet. Dat maakt dat we thuis nog lang kunnen nagenieten van onze onverwachte vakantie. Gelukkig genieten we voorlopig nog een aantal dagen in de Franse hexagoon zelf. Zo staat onder andere nog een bezoek gepland aan Saint-Cyprien, la Cloître de Cadouin en Chateau des Milandes, het kasteel van Josephine Baker. En ondertussen schijnt de nazomer zon al dagenlang aan een onbewolkte hemel. Vandaag reden we langs uitgestrekte appel- en notenboomgarden. Daarom krijgen jullie er vandaag een recept bij van coleslaw met appel en noten die zo kenmerkend zijn voor de Perigord en nu volop verkrijgbaar op de markt. Ook in Nederland trouwens.
Lees verder
Pas geleden recenseerde ik het gloednieuwe boek Wok! van Jeremy Pang. Een heerlijk boek waarvan je binnenkort de recensie via Het eten is klaar kunt lezen. Daarin maakte ik de opmerking dat ik in zijn algemeenheid geen fan ben van kookboeken met als thema de wok. Vaak zijn ze weinig creatief (vlees, groente en smaakmakers) geserveerd met rijst of mie. Wok! maakte wat mij betreft daarop een uitzondering. Het bracht me wel op het idee mijn oude wok-kookboeken weer eens op te snorren. Toegegeven, ik was in mijn recensie iets te somber over mijn oude boeken, maar het komt wel vaak op hetzelfde neer. Toch wil ik één van de recepten uit het boek ‘Koken met de wok’ van uitgeverij Rebo productions uit 1995 met jullie delen. Ook dit recept bevat groente, vlees en saus, maar wordt zowaar ook bereid via de methode van Jeremy Pang’s school of wok. Het maakt min of meer gebruik van de wokklok zoals die door Jeremy Pang wordt beschreven in zijn boek.
Lees verderMaureen Tan schreef eerder de Bijbel van de Indonesische keuken. Eigenlijk onmogelijk volgens de schrijfster en daarom volgt er nu een kookboek dat zich beperkt tot Java. In dezelfde stijl als de bijbel en met soms heel herkenbare recepten. Lees mijn volledig review door op onderstaande foto te klikken.
De hele lente en zomer heb ik jullie verteld dat een verre vakantie er voor ons er dit jaar niet in zit. Vandaar dat we al vroeg in het seizoen neerstreken in Baarle-Nassau. Daar staat onze caravan nu nog en we hopen een mooie nazomer mee te gaan maken.
Er is ook ander nieuws: Ik schrijf dit blog vanaf het terras van onze vakantiewoning in Pays-de-Belvès, één van de plus beaux villages de France en gelegen in de Périgord noir. Een geluk bij een ongeluk om zo te zeggen, deze été Indien. We hadden het niet meer verwacht dit jaar en helaas is het ook slechts voor een week, mais, les petits ruisseaux font les grandes rivières. Genieten dus!
Één van mijn favoriete kookboeken van dit jaar tot nu toe: De buitenkeuken. Veel meer dan enkel een kookboek natuurlijk. Het staat vol met verhalen en foto’s van waar ons eten vandaan komt, of misschien wel vandaan zou moeten komen. Lees mijn volledige recensie op Chicklit.nl door op onderstaande afbeelding te klikken.
Ben je liefhebber van de Japanse keuken en wil je er wat meer moeite in steken om de meest fantastische Japanse gerechten op tafel te zetten? Dan is dit boek zeker wat voor jou. Lees mijn volledige recensie op Chicklit.nl door op onderstaande foto te klikken.
Al begin jaren 70 ging ik met mijn ouders en broers meerdere jaren op rij naar Wallis in Zwitserland. Met een tentje op de camping in Raron in Wallis. Daar zagen we onder andere Nederland tweede worden op het WK van 1974. Gezamenlijk met Duitse vakantiegangers, onze tegenstanders in die finale. Later ben ik er ook eens geweest met mijn eigen gezin. Op een andere camping (Santa Monica). De camping waar wij vroeger kwamen, Simplonblick, lag er ondertussen wat armetierig bij. Inmiddels gaat het weer wat beter, als ik de reviews mag geloven.
Lees verderÉén van de kookboeken die ik regelmatig uit de kast haal is het Handboek kooktechnieken van Le Cordon bleu (Academie d’art culinaire de Paris). Het bevat zo’n 700 kooktechnieken die je kan gebruiken bij het bereiden van eten. Uiteraard met name de Franse keuken, maar ook pasta en loempia. De meer dan 200 (basis)recepten zijn afkomstig van deze wereldberoemde kookopleiding. Natuurlijk zou ik je nu het recept kunnen geven van de oerfranse Coq au vin. Ik raad je ook zeker aan om die eens te maken. Overigens is het boek (ISBN 978 90 6113 832 7 NUR 441) nog maar mondjesmaat tweedehands verkrijgbaar. Het gaat je zeker helpen bij het uitvogelen van je eigen gerechten.
Het receptje dat ik deel is eigenlijk te simpel, maar het is wel een heerlijk bijgerechtje bijvoorbeeld bij jouw Coq au vin of een ander vleesgerecht.
Lees verderWeer komt Julius Jaspers met een nieuw barbecue-boek Ook nu weer veel herhalingen uit vorige kookboeken. Een kookboek enkel over Spiesjes heeft voor mij ook niet echt een meerwaarde.
Gelukkig heb ik ook het Complete BBQ-boek van Julius en dat is nog steeds mijn favoriet.
Mijn volledige review van Spiesjes kan je lezen door op onderstaande afbeelding te klikken.
Voor de rubriek ‘Uit de oude doos’ viste ik al eerder een recept uit mijn oude ordner met recepten. Meestal recepten van vóór het internet-tijdperk of recepten van kookworkshops en kookclubs van mezelf of van vrienden. Het recept voor deze spinazietaart met pijnboompitten trok mijn aandacht omdat ik in de koelkast nog een zak met spinazie had liggen die eigenlijk voor een ander recept bedoeld was, maar die vorige week alsnog de pan niet gehaald heeft om een reden die ik je zal besparen (gewoon vergeten mee te nemen 😉).
Het is niet een heel oud recept en ook niet afkomstig uit het pré-internet tijdperk. Ik zag het ook op Smulweb staan, al heb ik het enigszins aangepast.
Natuurlijk kan je overal quiches mee maken. Ik recenseerde eerder het boekje Quiche & hartige taart. Het kreeg van mij geen beste recensie, maar ideeën kan je er zeker uithalen. Houd je daarbij niet aan het recept, maar gebruik te allen tijde één ei op 100 ml vloeistof én gebruik voor het gemak bladerdeeg zoals ook in onderstaand recept is gebeurd.
Lees verder
Het eten is klaar 