Ons rondje Nederland dat begon op Texel brengt ons via Walcheren naar Zuid-Limburg. Naar camping De Bosrand in Sint Geertruid om precies te zijn. Prima camping, niets bijzonders, met hier en daar een moeilijke plek voor de caravan. Helaas hadden wij zo’n plek. Wat ik begrepen heb worden deze plaatsen aangepast. Bij de camping zit een eetcafé met een heerlijk terras en een prima kaart.

Na Texel en Zeeland waan je je in Zuid-Limburg in een ver buitenland. Heuvels, kastelen, bossen, oude dorpen en steden, een totaal andere cultuur. Zuid-Limburg heeft voor mij sowieso ‘iets’ buitenlands. Wel een fijne bijkomstigheid wanneer je graag naar het buitenland afreist en min of meer noodgedwongen door Corona in eigen land blijft. België is trouwens net als thuis ook hier nooit ver weg.

Vlak bij Sint Geertruid ligt de Amerikaanse militaire begraafplaats Margraten. Nu niet direct een attractie waar je blij van wordt. Wel ontzettend indrukwekkend. We kenden dit soort begraafplaatsen ook al van Normandië. Zeker in deze tijd besef je je dat oorlog het leven laat aan zoveel jonge mensen die zelf niet voor zo’n oorlog gekozen hebben. Dat gold toen en dat geldt nu. Voor beide partijen overigens. Vechten wordt overleven, niet het opkomen voor je idealen. Helaas leren we er niets van. Ik wil er nog wel één ding over kwijt wat me blijft achtervolgen: Het aantal Canadese militairen dat op deze begraafplaats ligt. Zij waren behoorlijk onafhankelijk in WO II. Toch kozen deze jonge mannen er voor hun leven te geven voor een vrije wereld. Wat een helden! Zouden wij onze jongens naar Taiwan laten gaan om ze te bevrijden van China?

Een andere plek waar we naartoe ‘moesten’ is het drielandenpunt. Supertoeristisch natuurlijk. Het hele jaar door. Het meest bijzondere hier is voor mij toch nog steeds het verhaal dat ik zo’n 15 jaar geleden hoorde dat dit ooit een vierlandenpunt was. Het vierde land was Neutraal-Moresnet. Ter plaatse vind je er hier en daar nog wel wat van terug. Het land ontstond rondom een zinkgroeve bij Kelmis, waarvan niemand wist wie daar nu eigenlijk de vruchten van mocht plukken. Daarom werd het gebied zelfstandig. Tegenwoordig hoort het overigens bij België en is er geen sprake meer van een zinkgroeve. Wel een mooi verhaal!

Er is nog veel meer te doen in Zuid-Limburg. Teveel om in één blog op te nemen. De lezer zou afhaken. Één ding noem ik nog. Misschien een klein dingetje, hoewel je 63 hectare niet echt klein mag noemen, maar een kort bezoekje zeker waard. Wij kwamen er tijdens een fietstochtje toevallig langs: Fort Eben-Emael, vlakbij het Belgische dorpje met dezelfde naam. Fort Eben-Emael is aangelegd tussen de eerste en de tweede wereldoorlog. Helaas hield het in de Tweede wereldoorlog niet lang stand tegen het Duitse leger. Voor de verdere geschiedenis verwijs ik naar Wikipedia. Toen wij er waren was er een soort evenement met oude legervoertuigen en tenten. Of dat vaker is weet ik niet. Misschien hadden we gewoon geluk. Na er even rondgestruind te hebben pakten we een drankje bij restaurant Moulin Loverix. Zeker ook doen bij mooi weer!

Vanaf volgende week gaan we de grens over!