Vanuit hotel Balladins kijk ik recht op het plein vóór het Station Lille Flandres, het centrale station in Lille. Acht jaar geleden was ik hier ook. Toen bevond zich voor het station een vijver met een bruisende fontein en een keurige sierbestrating. De vijver is er nog alleen staat deze nu leeg en is het fonteinmechanisme en de verlichting verwijderd. De sierbestrating is er ook nog, alleen is hier een deel van opengebroken voor vermoedelijk reparatiewerkzaamheden en daarna dichtgemaakt met lelijk zwart asfalt. Het plein wordt verder gedomineerd door zwervers, asielzoekers en hangjeugd. Dagelijks staan er ambulances en medewerkers van het Leger des Heils. In een traag tempo lopen vier militairen met een automatisch wapen in de aanslag rondjes om het station. Het dagelijkse leven van gewone Fransen, de enorme stroom aan toeristen en de hedendaagse problemen van een grote stad komen samen op één plein.

Op exact 2 uur rijden van mijn voordeur bevind ik mij in hartje Frankrijk. Althans gevoelsmatig want ik zit dan in het centrum van Lille. Een stad die samen met steden als Roubaix, Tourcoing en Kortrijk een binationale metropool vormt met meer dan 1 miljoen inwoners. En hoewel Lille ook bekend staat als de meest Vlaamse stad van Frankrijk voel ik me toch echt in Frankrijk. Ondanks dat mijn eerste lunchgerecht de wel heel Nederlands klinkende naam Waterzoi heeft. Maar dat komt dan ook oorspronkelijk uit Gent. Op zijn Frans uitgesproken klinkt het plots ook niet echt Nederlands meer. Lekker was het zeker. Een ander typisch Vlaams-Frans gerecht heet overigens Potjevleesch.

We laten ons niet te veel afleiden door het beeld van het stationsplein. Het is schitterend weer en de prachtige binnenstad wacht op ons. Na mijn waterzoi bij Brasserie de la Cloche op het Place du Théâtre lopen we via de schitterende Place du Général de Gaulle naar het Office du tourism aan het Place Rihour. Bij het Office nemen we een boekje mee met een korte beschrijving van de meest belangrijke gebouwen. Daarna lopen we naar de Citadel van Lille, even buiten het centrum. Helaas blijkt deze echter niet voor het publiek toegankelijk.
Gelukkig duurde ons weekend nog veel langer. In mijn volgende blog meer over Lille. Frankrijk op een steenworp afstand!